Hoe hoog is jouw stresslevel eigenlijk?
Vaak zijn wij druk, druk met werk, sociale verplichtingen, zorgen voor anderen, het huishouden, gezond eten, sporten... en denken dan “het gaat wel”. Toch kan daaronder sluimerend stress zitten, wat wij nauwelijks nog opmerken. Hoe dan? Nou omdat dit ons nieuwe normaal is geworden. Dus, een eerlijke vraag:
Hoe hoog is jouw stresslevel eigenlijk?
Want “ik voel mij okee” betekent niet altijd dat je ontspannen bent. Wij hebben geleerd om door te gaan, moeite te doen, inspanning te leveren, deadlines te halen, “het hoort erbij”.... Het gaat toch goed, want je lichaam doet z’n werk, je nachtrust is “wel okee” en ja je vergeet af en toe rustig te ademen, maar je functioneert.
Maar...
Slaap je écht goed, of word je moe wakker?
Kun je écht ontspannen, of zoek je vooral afleiding?
Voel je je helder in je hoofd, of zit daar een constante ruis?
Stress komt niet altijd met grote alarmbellen. Soms komt het als kleine veranderingen:
Je bent sneller geïrriteerd
Je vergeet vaker dingen
Je ademt oppervlakkiger
Je maalt meer
Je voelt een soort ‘druk van binnen’ zonder duidelijke reden
Deze signalen zijn een uitnodiging om te checken hoe het écht met je gaat.
Stress op zich is niet je vijand, het is een natuurlijk mechanisme. Het houdt ons alert, gefocust en in beweging. Het wordt pas schadelijk als het zich opstapelt, geen uitlaatklep krijgt, of als je niet meer weet hoe je kunt ontspannen. Het gaat er niet om dat je altijd zen moet zijn, maar dat je leert schakelen. Van DOEN naar ZIJN. Van MOETEN naar WILLEN. Van DENKEN naar VOELEN.
Een kleine zelfcheck:
Hoe voelt je ademhaling?
Heb je vandaag iets gedaan dat écht voedend was, in plaats van alleen functioneel?
Wanneer voelde je je voor het laatst écht kalm en hoe lang is dat geleden?
Deze zelfcheck is om je bewust te maken, niet om jezelf te veroordelen. Bewustwording is het begin van verandering.
Dus nog één keer de vraag (vanuit zachtheid/mildheid naar jezelf, zonder oordeel:
Hoe hoog is jouw stresslevel eigenlijk?
Je hoeft niet te wachten tot het “té veel” wordt. Wachten tot je overloopt is geen teken van kracht, maar eerder van gewoonte. Je mag pauzeren vóórdat het nodig is. Je mag ademen zonder eerst iets te presteren. Je mag luisteren naar wat je lichaam al lang weet.
Wat zou je vandaag kunnen doen om dat een beetje te verlagen?